Όταν ζητήθηκε από τα παιδιά να περιγράψουν το σχολείο τους , η ανταπόκρισή τους ήταν εξαιρετική. Εδώ παρουσιάζω ένα δείγμα της εργασίας από μαθητή του Α2, που ξεχώρισε.., με την υπόσχεση ότι στο blog μας θα φιλοξενούμε όλο και περισσότερες εργασίες μαθητών .
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ
Μου ζητήθηκε να
περιγράψω το σχολείο όπου φοιτώ. Πως όμως μπορείς σε δύο κόλλες χαρτί να
μεταφέρεις εικόνες και συναισθήματα για ένα κτίριο το οποίο είναι το δεύτερο
σπίτι σου, για ένα κτίριο το οποίο θα σου δώσει γνώσεις και εφόδια για τη μετάβαση
στον κόσμο των ενηλίκων. Θα προσπαθήσω λοιπόν να γίνω όσο περισσότερο μπορώ
περιεκτικός και να σας ξεναγήσω στο δεύτερο σπίτι μου, στο 14ο
Γενικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, αυτό είναι το σχολείο μου.
Είναι ένα κλασσικό
δημόσιο γυμνάσιο με πολύ καλή φήμη. Τοπογραφικά βρίσκεται στο σταυροδρόμι των
οδών Γ. Παπανδρέου και Θ. Σοφούλη. Ένα
πραγματικό στολίδι στους πιο κεντρικούς δρόμους της ανατολικής πλευράς της
πόλης. Η καθημερινή διαδρομή που κάνω από το σπίτι μου προς αυτό είναι
πραγματικά μαγική. Διασχίζω ίσως το πιο όμορφο κομμάτι του Ντεπώ. Κάθε πρωί
ξεκινάω από το σπίτι μου στην Κίμωνος Βόγα και η πρώτη καλημέρα είναι στον
φούρναρη τον κο Γιώργο, που μου προμηθεύει το κολατσιό. Συνεχίσω μέσα από την
οδό Σπετσών όπου ο δρόμος είναι απλά καταπληκτικός. Γέρικα πλατάνια δεσπόζουν
επιβλητικά αριστερά και δεξιά του, χαρίζοντας μου υπέροχες μελωδίες από το
θρόισμα των φύλλων τους και από το τιτίβισμα των πουλιών που κατοικούν πάνω σε
αυτά. Ακόμα πιο όμορφο γίνεται το τοπίο
το φθινόπωρο, όταν «παίζω» με τον ήχο των πεσμένων φύλλων στο δρόμο, πατώντας
πάνω σε αυτά. Δύο παλιά αρχοντικά σπίτια στέκονται αγέρωχα στη συμβολή των
δρόμων Σπετσών με Βαφοπούλου, λες και βγήκαν από κάποια ταινία εποχής.
Και να μπροστά μου
εμφανίζεται το σχολείο μου. Ένα πολύ μεγάλο κτίριο με σιδερένια κάγκελα στον
αυλόγυρο, περιμένει εκεί στη γωνία χρόνια τώρα, χαρίζοντας απλόχερα μάθηση και
γνώση στα παιδιά της περιοχής. Είναι από τα λίγα σχολεία που δεν σε τρομάζουν.
Η αυλή του δε φαίνεται και έτσι σου δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα
απόρθητο κάστρο. Μπροστά από την κεντρική πύλη περνάει το ρέμα της Σοφούλη, το
οποίο σου δίνει την εντύπωση της τάφρου που προστατεύει το κάστρο, το οποίο περιβάλλεται
από κυκλώπεια καταπράσινα δέντρα που στέκονται σαν ιππότες και το φυλάνε.
Κάνω το σταυρό μου και
μπαίνω μέσα. Όταν μπήκα την πρώτη φορά τρόμαξα με τη μεγάλη, λευκή, μαρμάρινη
σκάλα που αντίκρισα μπροστά μου. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι συνδέει το
ισόγειο με τον πρώτο όροφο ή αλλιώς το γυμνάσιο με το λύκειο. Ανεβαίνοντας την σκαλί – σκαλί, θαρρείς ότι ανεβαίνεις επίπεδα
γνώσης και εμπειριών, μέχρι να φτάσεις στον τελικό σου στόχο. Είναι «μακρύς ο
δρόμος για την Ιθάκη» λέει ο ποιητής, και έτσι μακρύς και ατέλειωτος είναι και
ο διάδρομος. Αριστερά και δεξιά, κατά μήκος του βαριές και αμίλητες οι πόρτες
που οδηγούν στις αίθουσες. Τρομοκρατήθηκα πρώτη φορά βλέποντας αυτό το θέαμα,
γιατί είχα συνηθίσει στα χρώματα και στους ζωγραφισμένους τοίχους του
δημοτικού. Αποζημιώθηκα όμως βλέποντας την αυλή. Ένας τεράστιος χώρος που σε
«φωνάζει» να τον περπατήσεις και να τον εξερευνήσεις σπιθαμή προς σπιθαμή.
Παιδιά πάνε και έρχονται, άλλα παρέα με φίλους, άλλα τρώγοντας το κολατσιό τους
και άλλα διαβάζοντας το μάθημα για την επόμενη ώρα. Σε κάποια γωνιά ριγμένα
κάποια παγκάκια που φιλοξενούν μυστικά και προβλήματα μαθητών. Τι έχουν ακούσει
και αυτά άραγε; Σαν πιστοί αυλικοί στέκονται οι μπασκέτες και το γήπεδο του
βόλεϊ, περιμένοντας την ώρα της γυμναστικής για να ζωντανέψουν και πάλι.
Αυτό λοιπόν είναι το σχολείο μου, ελπίζω να
σας άρεσε. Στα δικά μου μάτια πάντως, φαίνεται σαν ένα κάστρο που με καλεί να
το κατακτήσω. Όσο περνάει ο καιρός ανακαλύπτω περισσότερες γωνιές του και το αγαπάω ολοένα και περισσότερο,
γιατί είναι το δεύτερό μου σπίτι. Αν και κουράστηκα λίγο τον πρώτο καιρό με τα
διαβάσματα, τώρα περιμένω πως και πώς να επιστρέψω, γιατί μου έλειψε και …..
όπως λέει και ο αγαπημένος μου συγγραφέας Μ. Λουντέμης: «Να αγαπάς, να αγαπάς,
όπως πρέπει μια μέρα να αγαπηθούν όλοι.» Αυτό είναι το σχολείο μου, το αγαπάω
γιατί με αγαπάει και αυτό!
Κελέσης Γιάννης, Α2
