Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Τα δελφινάκια του Αμβρακικού - Βιβλιοπαρουσίαση

Όταν το Πάσχα έγινε η πρόταση στους μαθητές του Α5 να παρακολουθήσουν την ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, Τα δελφινάκια του Αμβρακικού και να γράψουν την περίληψη, κάποια παιδιά ζήτησαν να διαβάσουν το αντίστοιχο βιβλίο και να κάνουν βιβλιοπαρουσίαση. Η ιδέα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, γιατί έτσι θα μπορούσαν να εντοπιστούν οι διαφορετικές τεχνικές αφήγησης σε δύο διαφορετικές τέχνες (λογοτεχνία - κινηματογράφο). Πολύ αξιόλογη είναι η βιβλιοπαρουσίαση της Αθηνάς Χασάπη.

   
Περίληψη της υπόθεσης

  "Τα δελφινάκια του Αμβρακικού" είναι ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε από τον Ντίνο Δημόπουλο και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1988 από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Στο μυθιστόρημα αυτό παρουσιάζεται μια καλοκαιρινή ιστορία που βιώνουν δύο μικρά παιδιά, ο Πέτρος και η Ανθούλα.
   Ο Πέτρος,  ένα παιδί ονειροπόλο ζει σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό και παίζει κοντά στο φάρο. Στο χωριό έρχεται η Ανθούλα, καθώς ο πατέρας της διορίζεται τελωνειακός εκεί - γνωρίζεται με τον Πέτρο καθώς παίζουν και οι δύο  στο φάρο και στο "στρατηγείο" τους, μια μικρή καλύβα κοντά στο λιμάνι, και γίνονται οι καλύτεροι φίλοι. Όνειρό τους  είναι να ταξιδέψουν. Αργότερα στο "στρατηγείο" εγκαθίσταται ένα φυματικό παιδί, ο Πάνος, μόνος του, γιατί η μητέρα του δουλεύει μακριά, στα Γιάννενα. Γνωρίζεται με τα δυο παιδιά που αρχίζουν να τον βοηθούν, φέρνοντάς του τρόφιμα και φάρμακα, και για αντάλλαγμα τους μαθαίνει γράμματα. Στη συνέχεια, ο Πέτρος και η Ανθούλα προσπαθούν με κάθε τρόπο να συγκεντρώσουν χρήματα για τη θεραπεία του φίλου τους. Ο Πέτρος πουλάει το ποδήλατο που του χάρισε ο θείος του και διοργανώνουν μια παράσταση Καραγκιόζη. 
    Τελικά, τη θεραπεία του Πάνου την αναλαμβάνει ο νονός του αδερφού του Πέτρου και η υγεία του αρχίζει να βελτιώνεται. Επιπλέον, η μητέρα του παντρεύεται τον θείο του Πέτρου και έτσι ο Πάνος αποκτά ξανά οικογένεια. Τέλος, ο πατέρας της Ανθούλας προάγεται και μετατίθεται σε άλλη πόλη και οι δύο φίλοι, η Ανθούλα και ο Πέτρος , χωρίζονται.

Παρουσίαση βασικών χαρακτήρων
 
Πέτρος: Είναι ονειροπόλος και έχει μεγάλη φαντασία. Φαντάζεται ότι είναι καπετάνιος και ότι ο φάρος είναι το καράβι του. Επιπλέον, είναι έξυπνος και επινοητικός, καθώς εφευρίσκει πολλούς τρόπους για να βοηθήσει τον Πάνο. Στις σχέσεις του με τους ανθρώπους είναι ντροπαλός αλλά και πολύ τρυφερός και συναισθηματικός. Αυτό φαίνεται από την αγάπη και την αφοσίωση που δείχνει στην Ανθούλα και το θυμό και τη λύπη του όταν την αποχωρίζεται.
Ανθούλα: Είναι ένα μικρό κοριτσάκι που έρχεται από μεγάλη πόλη και γνωρίζει πολλά πράγματα που δεν ξέρει ο Πέτρος, για παράδειγμα τον κινηματογράφο, που της αρέσει πολύ. Είναι χαρούμενη, της αρέσουν τα παιχνίδια και αγαπάει πολύ τον Πέτρο. Είναι όμως άτολμη και διστακτική, γι' αυτό και θαυμάζει τον Πέτρο που είναι τολμηρός.
Πάνος: Είναι λίγο μεγαλύτερος από τα άλλα παιδιά, γύρω στα οκτώ. Υποφέρει από φυματίωση και ζει μόνος του στο στρατηγείο - καλύβα. Η μητέρα του δουλεύει μακριά και έρχεται κοντά του μια ή δύο φορές την εβδομάδα. Είναι ένα παιδί πληγωμένο από το θάνατο του πατέρα του, απογοητευμένο και απαισιόδοξο εξαιτίας της αρρώστιας του. Οι φίλοι τους όμως του δίνουν χαρά και αισιοδοξία και αυτό βελτιώνει την υγεία του. Τέλος, είναι υπεύθυνος, γιατί προστατεύει τα παιδιά, ώστε να μην κολλήσουν την αρρώστια του.
Θείος: Είναι ένας άνθρωπος πολύ πληγωμένος από το θάνατο της γυναίκας του, που υπεραγαπούσε. Θέλει, όμως, να ξεφύγει από τη μοναξιά του και να ξαναφτιάξει τη ζωή του, γι' αυτό και παντρεύεται τη μητέρα του Πάνου. Ο Πάνος έχει την ηλικία του γιου που δεν πρόλαβε να γεννηθεί, γι' αυτό και τον αγαπάει τόσο πολύ.

Λόγοι για τους οποίους συνιστώ αυτό το βιβλίο

   "Τα Δελφινάκια του Αμβρακικού" είναι ένα βιβλίο που πρέπει όλοι να διαβάσουν. Αφηγείται τις περιπέτειες μικρών παιδιών που με την αφέλειά τους προκαλούν τρυφερά συναισθήματα στον αναγνώστη. Επιπλέον, είναι ένα πολυ διδακτικό βιβλίο, καθώς τα παιδιά με τη συμπεριφορά τους μας διδάσκουν την ανθρωπιά και την αλληλοβοήθεια. Τέλος, στο βιβλίο αυτό οι ήρωες είναι πολύ ζωντανοί και όταν διαβάζουμε τις περιπέτειές τους είναι σαν να τις ζούμε.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου